Vis & Zo

Het is een zonnige woensdagmiddag in Katwijk aan Zee. We zitten aan een tafel in het midden van het plein, uit de wind, zodat de warmte van de zon de ruimte krijgt. We eten kibbeling uit een kartonnen doosje.

Een vrouw verschijnt in mijn gezichtsveld en gaat aan een tafeltje voor me zitten. Ze zet een bakje kibbeling en een salade met de saus op tafel. Haar houding straalt iets plechtigs uit. Ze gaat zitten en schuift de stoel rechts en links naast zich, hiermee bouwt ze zichzelf in, het lijkt alsof ze in een kinderstoel zit.
Ze heeft mijn aandacht.

De vrouw wrijft haar handen een tijdje tegen elkaar, het lijkt alsof ze zich ergens op voorbereid. Ze pakt het bakje met de salade maakt het open en kiepert het boven op de kibbeling. Stukjes sla en tomaat vallen er naast, ze raapt het op om het voorzichtig bovenop de toren van kibbeling en salade te leggen. Ze maakt het bakje met de saus open en giet deze eroverheen. Tot nu toe heeft alles zich in een traag tempo afgespeeld. Dit doorbreekt ze van het ene op het ander moment. Zodra ze het plastic vorkje in de toren heeft gestoken, stop ze in een snel tempo de ene hap na de ander in haar mond. Het lijkt erop alsof ze weken heeft uitgekeken naar dit moment en nu het zo ver is helemaal los gaat. De salade vliegt alle kanten op, de saus bedekt haar lippen en mondhoeken. Binnen een korte tijd is de bak eten leeg en laat zich met een zucht achterovervallen in de stoel.

Ik kijk het plein over, de baas van Vis & Zo vraagt aan ons of het heeft gesmaakt. Dat heeft het. Hij kijkt naar de vrouw, ze ziet hem niet. Even lijkt het alsof hij iets tegen haar wil zeggen maar zich op het laatste moment bedenkt.

Ze pakt een doosje uit haar tas en trekt er een doekje uit. Eerst wordt haar mond schoongemaakt, elke keer opnieuw wrijft ze er overheen, het moet allang schoon zijn. Daarna volgen haar handen, het heeft iets dwingends. Hetzelfde doet ze met de tafel, ze poetst alle hoeken schoon, elke punt krijgt ruim haar aandacht. Het dienblad volgt, ze wrijft alsof er een hardnekkige vlek opzit. Ze sluit het af door het dienblad op zijn kop te houden en te bekloppen. Plotseling weet ik dat ze dit niet zomaar doet en tel de keren dat ze met haar vingers tegen de binnenkant van haar handen wrijft. Na de vijfde keer stopt ze. Hoe ze haar handen daarna in de lucht droog wappert, vijf keer.

Ze gaat staan en schuift de stoelen terug op hun plaats net zo lang tot ze allemaal netjes in een rechte lijn tegenover elkaar staan. Ze loopt met stevige stappen in een ruime bocht richting de afvalbak, het zijn tien stappen. Ze telt niet meer, besef ik teleurgesteld. Zou ik me dan toch hebben vergist?

Ze schuift de resten in de vuilnisbak en brengt het dienblad terug naar binnen. Ik zie hoe ze vanachter het glas gebaren maakt naar de man van Vis & Zo. Als de deur weer openzwaait, hoor ik hoe de stem van de man haar inhaalt.
`Direct door naar huis hè, ik bel je over tien minuten.`
Even kijkt ze achterom daarna loopt ze in een traag tempo richting de winkelstraat. Na elke vijfde stap stopt ze even, kijkt om zich heen en loopt weer verder.