Pijnpoli

Het is lang geleden dat ik rond liep in `het hart` van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis aan het Oosterpark. Om precies te zijn vijfendertig jaar, toen ik werd opgenomen voor een acute blindedarmontsteking. Een jaar daarvoor werd mijn zoon geboren in het Anna Paviljoen, een zijvleugel van hetzelfde ziekenhuis. Er is in de loop van de jaren veel verbouwd en het ziekenhuis uitgebreid. De geboorteplek van mijn zoon is verdwenen, het Anna Paviljoen tegen de vlakte gegaan en herrezen.

We moeten bij de afdeling pijnbestrijding zijn en nemen de lift naar de vierde etage. Ik ben meegegaan met een kennis die vanmorgen voor de tweede keer een injectie met een verdovend middel in haar hals gespoten krijgt.
`Wat is op dit moment u pijngrens?` vraagt de verpleegkundige.
`Ik kom voor zweten.` antwoordt ze.
Op de afdeling pijnbestrijding hadden ze bij toeval ontdekt dat de injectie tegen de pijn ook baat had bij overvloedig transpireren.

Overmatig zweten is een handicap waar op zomerse dagen moeilijk mee te leven valt. Waar andere zich verheugen op een zonnige dag kan zij verlangen naar de winter.
`Het is hetzelfde als `een opvlieger` maar dan erger.` vertelde ze. Opvliegers, ze gaven me altijd dat onaangename gevoel dat ik er zelf niets over te zeggen had, ze kwamen op de meest ongelegen momenten. Er viel zelf niets in te regelen, een afspraak over te maken, dat gevoel is me vooral bijgebleven. En dan nog erger!!!

Ze zit in een gifgroene stoel die ze met een afstandsbediening in elke stand kan zetten, ik zit op een klapstoeltje naast haar. De kamer is ingericht met aan weerszijde vier van diezelfde stoelen, na de behandeling moet je er nog een half uur nablijven. Ik had al gezien dat je een cappuccino krijgt, uit een `echt kopje`, met een stuk ontbijtkoek verpakt in cellofaan. Zoals je vroeger, een snoepje op een zere knie kreeg of een ijsje nadat je amandelen waren geknipt, zoiets moet het zijn. Het is ook niet niks, een dikke naald die in je nek wordt gestoken.

De man en de vrouw die naast elkaar zijn neer gestreken in de gifgroene stoelen en in afwachting zijn van de prik, delen hun ervaring. Hun partners lijken niet meer te bestaan. Pijn verbindt mensen. Van hun pijngrens was ik al op de hoogte, de verpleegkundige had er naar gevraagd en iedereen had het antwoord kunnen horen.
Waar de pijn vandaan kwam, dat hoor ik nu.
De rug was de boosdoener, die veroorzaakt een ondraaglijke pijn. Bij hun verhalen schiet ik, als vanzelf, even omhoog om mijn rug te ontlasten.

Als we na ons kopje koffie en ontbijtkoek het ziekenhuis verlaten voel ik een pijnscheut in mijn rug en ben blij als het snel weer weg trekt, het zweet brak me even uit.
Leven met pijn of zweten. Even ben ik afgedaald in de wereld van de pijnpoli, een onbekende gebied waarvan ik een glimp heb mogen opvangen.
Mensen ontmoet die veroordeeld zijn tot een driemaandelijkse injectie om de pijn of het zweten dragelijk te maken.

Wat erger is? Dat weet ik gelukkig niet.

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Marian Schenk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *