Aan zee

Het is een mooie zondag begin oktober. Misschien wel de laatste zonnige dag, dat moeten veel mensen gedacht hebben, het is druk op het Scheveningen strand. We lopen richting het naaktstrand en gaan zitten bij de laatste tent. De  containers staan klaar om morgen gevuld te worden met het hout van de afgebroken strandtenten. Het strand gaat in de winterstand en zal worden teruggeven aan de zee.

Het is heerlijk zitten in de strandstoelen met een wijds uitzicht over het strand, met in de verte de eeuwig aanwezige pier die in mijn kindertijd al een rol speelde omdat we regelmatig het geboortedorp van mijn vader bezochten. Op de achtergrond klinkt gezang en gitaarmuziek, het is een feestelijke afsluiting van het seizoen.

In de verte loopt een halfnaakte man, hij heeft een gewatteerde jas en stevige wandelschoenen aan. Hij draagt een rugzak en een buiktasje hangt boven zijn geslacht, zijn blote billen komen onder zijn jas tevoorschijn. Hij stapt in een traag tempo richting het naaktstrand, zijn hoofd beweegt licht heen en weer, zijn kont maakt een golvende beweging. Hij lijkt zich bewust van zijn publiek, de wandelaars, de honden, zee, duinen en het strand en wij in onze strandstoelen.

Als hij bij de grens van het naaktstrand aankomt kijkt hij om zich heen alsof hij iets zoekt wat hij onderweg is kwijtgeraakt. Een groep mensen passeren hem, even lijkt het alsof hij wordt opgenomen in de groep maar hij draait zich resoluut om als een andere groep passeert om daarmee samen te vloeien.
Hij lijkt voor even onderdeel te zijn van een familie of vriendengroep maar er is niemand die hem aanspreekt. Mijn aandacht raakt hij op ook kwijt.

Als we teruglopen richting de pier kijk ik om me heen of de man er nog is. Dan zie ik hem. Hij staat boven op het duin, een labrador rent op hem af en blijft voor hem staan, zijn kop naar hem opgeheven, zijn staart gaat heen en weer, hij blaf. De man buigt zich naar voren en aait hem over zijn kop, de hond rent terug naar zijn baasje.