Borsten-bus

De vorige keer dat ik een oproep kreeg voor het bevolkingsonderzoek borstkanker ben ik niet gegaan. Het ging me niet alleen om de pijn die het doet als mijn borsten worden platgedrukt maar ik wilde niet opnieuw in de medische molen terechtkomen, want stel je voor. Nee, nu even niet, dacht ik en verscheurde de brief. Toen er zoveel jaar later, zeven jaar dus, een envelop in de brievenbus ligt, met opnieuw een oproep, maak ik een afspraak en sta een week later in de onderzoekkamer van de borsten-bus bij het Boven-IJ ziekenhuis.

In de wachtkamer ontmoet ik een vrouw die net als ik het vorige onderzoek heeft overgeslagen. Ze was al binnen geweest maar moest nog wachten of de foto’s gelukt waren.
‘Ik ook niet,’ zei ik.
‘Maar het werd niet op prijs gesteld dat ik zolang niet geweest ben,’ gaat ze verder en wijst naar de deur.
‘O,’ zeg ik.
‘Ze is streng hoor.’

‘Je mag je bovenkleding uit doen en wachten tot ik je roep,’ zegt de laborante tegen mij en wijst naar één van de kamers.
Even later mag ik binnenkomen, het mammografieapparaat staat in het midden van de kleine ruimte.
‘Is het zeven jaar geleden dat je je voor het laatst hebt laten controleren?’ vraagt ze. Ze kijkt me streng aan.
‘Dat weet ik niet precies, zou kunnen,’ zeg ik.
‘Dat weet je niet precies?’
‘Nee,’ zeg ik.
Er valt een stilte, ik heb niet de behoefte om die op te vullen. Wat verwacht ze van me?
‘Ga even opzij,’ zegt ze.
O, is dat het, ik sta in de weg, ik doe een stap naar achteren.
Ze loopt langs me en gaat links van me staan.
‘Doe een stapje achteruit,’ zegt ze.
Is ze nou boos op me, schiet het door mijn hoofd.
‘Doe een stap naar voren,’ zegt ze.
‘Leun iets naar voren,’ zegt ze.
‘Nee, nog een klein stapje,’ zegt ze.
‘Ik pak uw borst,’ zegt ze.
Deze vrouw gaat mijn borst aanraken, dat vind ik niet leuk, denk ik. Ze pakt mijn borst en legt haar op de steunplaat en drukt haar naar voren.

Ik kijk naar mijn borst en denk aan de tijd dat ik trots was op mijn borsten, ze waren zo mooi!! Dit zijn de momenten waarop het ouder worden confronterend is, ik wen er maar moeilijk aan. Wat is er nu van mijn borsten overgebleven, gelijk zijn ze allang niet meer. Mijn ene borst is groter en hangt terwijl mijn ander fier recht opstaat en niet veranderd is, achttien lentes jong, met een ontbrekende tepel, de getatoeëerde tepel is met de jaren vervaagt. Ik ben nog steeds blij met deze borst die ik van de chirurgen van het AVL heb gekregen. Zeven uur deden ze erover om van mijn buik een prachtige borst te maken en de flinterdunne bloedvaatjes aan elkaar te verbinden. Het was een intensief karweitje vertelde de chirurg me later.

‘Nog meer naar voren komen,’ zegt de laborante.
Opnieuw pakt ze mijn borst en drukt haar nog verder op de steunplaat.
Ik kijk even opzij om haar gezicht te kunnen zien.
‘Je moet naar voren kijken en je adem inhouden,’ zegt ze.
De kunstplaat druk mijn borst plat.
Ik zucht.

De machine zucht en geeft een piepgeluid, het is klaar.
Dat had je gedacht.
Ze zegt iets tegen me wat ik niet kan verstaan.
‘Zijn we klaar?’ vraag ik.
‘Nee je hoort toch wat ik zeg, de zijkant moet nog.’
‘Ik verstond je niet,’ zei ik.
‘Oké, dat kan, kom maar hier.’
Ik stap naar voren, opnieuw pakt ze mijn borst, opnieuw hou ik mijn adem in.
‘We zijn klaar, je kunt je weer aankleden,’ zegt ze.

Mijn achttienjarige borst ontkomt aan dit onderzoek, de kankercellen kunnen zich daar niet in nestelen, heeft zij even mazzel.