Spanning

‘Zodra ik meer weet bel ik je, dat beloof ik,’ hoor ik haar nog zeggen. Het is een medewerkster van Nieuw Unicum MS-Expertisecentrum in Zandvoort. Deze zin lift met mij mee, waarin de tijd zich vanaf die dag uitwrijft naar weken. Het ‘als ik meer weet’ bleek achteraf veel meer weten in zich te hebben. Een weten dat wij nooit te weten kwamen.

Twee weken eerder op tien augustus kan Lidy een woning in Zandvoort bezichtigen, aansluitend heeft ze een intake. Als ze na twee weken nog niets heeft gehoord belt ze mij, ik beloof te bellen. Van de vrouw hoor ik dat Lidy niet is aangenomen. Door haar gevoelige decubitusplekken moet ze soms dagen in bed blijven, deze zorg kunnen we haar in Zandvoort niet geven. De vrouw staat niet open voor mijn vragen en kapt me af.
‘Laat me even uitpraten. Het kan onder geen voorwaarde, maar er is een alternatief, een man die in Haarlem woont wil graag verhuizen naar Zandvoort, daar komt dus een woning vrij, ik beloof je, zodra ik meer weet bel ik.’

Lidy wil heel graag naar Zandvoort, zo vlakbij de natuur, door weer en wind door de Kennemer duinen rijden. De zeelucht opsnuiven, tussen de strandgangers over de boulevard rijden met haar supersnelle rolstoel en een harinkje eten bij een viskraam. Ze had zich er zo op verheugd en de teleurstelling is groot. Maar Lidy zou Lidy niet zijn als ze zich, na een paar gesprekken met haar naasten, neerlegt bij deze verandering.

Opnieuw is het afwachten.
Het wachten duurt zoveel langer als je afhankelijk bent van het besluit van een ander over jouw toekomst. Als je zo verlangt naar een andere plek, met zorg om je heen die er altijd is, zelf mogen uitmaken wanneer je naar bed wil of wil uitslapen. Niet bang meer zijn dat de hulp te laat komt en het ‘ongelukje’ al gebeurd is.
Tientallen telefoontjes eindigen in een teleurstelling. We wisselen elkaar af met bellen, dan bel ik naar Haarlem, dan Lidy naar Zandvoort en er is niemand die ons kan helpen en degene die ons meer kan vertellen belt niet terug.

Het is drie weken later als Lidy eindelijk het verlossende telefoontje krijgt. Duizendmaal excuses voor het lange wachten. ‘Ik sta er alleen voor, het is een chaos,’ zegt de vrouw. ‘Maar ik heb goed nieuws, je krijgt een plek in Zandvoort.’

Drie weken in spanning om weer terug te zijn bij het punt waar we begonnen.
Het ‘onder geen voorwaarde’ bleken loze woorden te zijn, ze kan wel naar Zandvoort verhuizen, de zorg kan wel gegeven worden.
Lidy is blij en opgelucht, het nieuwe begin kan bijna van start gaan. Ze krijgt een plek vlakbij de Kennemer- duinen en de zee. Hoe mooi is dat.
Het wachten was lang de spanning groot maar uiteindelijk is alles goed gekomen.