Snelle Jelle

Vlak voor mijn neus hadden de deuren zich gesloten, de trein zette zich langzaam in beweging. Een man die aan kwam rennen drukte nog op het knopje, zonder resultaat.
`Ik moet naar Beverwijk,’ zegt hij in het voorbijgaan.
`Over een half uur gaat er weer een trein,’ stel ik hem gerust.

Bij het hokje op het perron bestel ik een koffie verkeerd. De vrouw vraagt me of ik er een Snelle Jelle bij wil.
Ze wijst naar een mandje op de toonbank. Ze heeft rood gelakte nagels en rode lippen en kort donker haar.
Wat in het mandje ligt lijkt op een ontbijtkoek. Het is verpakt in doorzichtig cellofaan en er staat met blauw letters Snelle Jelle op.
`Het is voor een, ontbijt- en tussendoor moment, een krachtige kruidenkoek,’ hoor ik de vrouw zeggen.
`Een krachtige kruidenkoek?`
`Een (te) krachtige kruidenkoek. Wilt u?`
Ze giechelt.
`Is het nu een ontbijt-en tussendoor moment?
Ze kijkt naar de klok op het perron.
`Het is tien uur.`
`Elf uur lijkt is een beter ontbijt-en tussendoor moment.`
`Dat is voor iedereen anders. We ontbijten niet allemaal op dezelfde tijd.`
`Dat is zo.`
Er komt een hoop lawaai vanuit het hokje. Ze kijkt opzij.
`O, jee, ik moet de melk bijvullen, heeft u even?`
Ze duikt het hok in. Als ze weer te voorschijn komt gaat ze verder:
`U kent die reclame toch wel van die naakte man die over het grasveld loopt richting de rode telefooncel en daar zijn vrouw belt?`
`Nee.`
`Echt niet?`
Ze kijkt me aan, haar mond valt een beetje open.
`Hij rust uit na een zware fietstocht en eet een Snelle Jelle en zegt dan tegen zijn vrienden terwijl hij zich uitkleed: `Ik ga lekker een stukje zwemmen.’  en duikt in zee.
De geluiden in het hok worden sterker.
Weer verdwijnt de vrouw naar achteren.
Ik pak een Snelle Jelle en lees de verpakking, honderd gram is 289 kcal. Ik leg Jelle terug in zijn mandje.
Even later komt ze te voorschijn met mijn koffie in een kartonnen bekertje met een plastic dekseltje erop. Ze zet het op de toonbank.
`Wil je er één?`
`Nee het is nu niet mijn moment.`
`Jammer.`
`Verdien je eraan als je een Jelle verkoopt.`
Ze buigt zich voorover en rangschikt de Snelle Jelle’s in het mandje.
`Het gaat om de fooi. Een koffie en een Snelle Jelle is 3,79 euro meestal geven ze dan 4,00 euro en zeggen: `laat maar zitten.`
`Mooi. Die Snelle Jelle toch?`
Ik pak mijn koffie van de toonbank en haal het dekseltje eraf.
`Wilt U?`
`Nee, dank je ik heb net ontbeten.`
Ik geef haar 2,50.
`Laat maar zitten.`
`Dank u wel.`

Wachtend op het perron loopt de man langs me, die samen met mij de trein had gemist. In zijn ene hand heeft hij een kartonnen bekertje koffie en in zijn andere een (te) krachtige kruidenkoek. Hij heeft de koek uit het cellofaan geschoven en neemt er een flinke hap van.
Ik denk aan de vrouw.
Verkopen kan ze.