Twee Surinaamse heren zitten tegenover elkaar aan de tafel in een café op de Prinsengracht. Ik zit aan een tafeltje verderop en drink mijn koffie verkeerd en lees de Volkskrant. Het is nog rustig, de barman is in de weer met het spoelen van de glazen, het geluid van het opstapelen van het glaswerk klinkt door de ruimte.
De mannen praten hard, alsof ze iets moeten overbruggen om elkaar te kunnen verstaan. De ene man is tenger met een neus die gezien wil worden, een dun zwart streepje siert zijn bovenlip, een donkere glans valt over zijn kalende hoofd. De andere man is fors en mist ook zijn haren, hij heeft grote neusgaten en een brede lach die zijn wangen in plooien doen vallen. Hij straalt optimisme uit.
`Er wordt hier wel degelijk gediscrimineerd,` hoor ik de magere man zeggen.
`Onzin, Nederland is het minst discrimineerde land en ik kan het weten omdat ik overal in de wereld kom,` zegt de andere man.
`Ik wordt regelmatig aangehouden door de politie, helemaal als ik in mijn trainingspak naar de sportschool rij, daar moet jij toch ook last van hebben!`
`Het is een droom van me om door een mooie politieagente aangehouden te worden en te flirten, maar het gebeurt niet.`
Hij gooit quasi teleurstellend zijn handen met een wijds gebaar de lucht in. Hij gaat verder: `Ik raad je aan van auto te veranderen, het is alom bekend dat een Mercedes gezien wordt als een pooierbak.`
`Je maakt een grap.`
`Ik vind het een flauwekuldiscussie.`
`Het is onderzocht, dat de meeste allochtone rechtenstudenten niet terechtkomen bij de grote advocatenkantoren.`
`Onzin,` zegt de ander man terwijl hij opstaat: `Ik moet gaan.`
`Dat is wel makkelijk.`
`Ik heb een afspraak.`
`Ik bedoel, dat je het niet wil zien.`
`Zo is het en niet anders.`
Ze rekenen af en lopen verder discussiërend het café uit de Prinsengracht op.
Het regent nog steeds dikke druppels, ik neem op de Rozengracht tram zeventien richting het Surinamerplein. Het is druk en ik moet staan. Er hangt een geur van natte jassen in de tram.
`Wilt u zitten.`
Het is een jongen van allochtone afkomst die voor me is opgestaan.
`Wat aardig van je.`
Ik kijk hem aan. Hij heeft een uitdagende blik in zijn ogen.
`Dat valt je mee hé, van zo’n allochtoon?`
Voordat ik hem antwoord kan geven hoor ik achter me: `Mag ik er langs?` Hij laat een Surinaamse vrouw door en deze gaat op de stoel zitten die voor mij bedoeld was, ze zet pontificaal haar handtas op haar schoot en drukt hem stevig tegen haar buik. Een stuk linker bil hangt over de rand. Ze kijkt triomfantelijk onze kant op.
`Nou?` hoor ik de jongen zeggen.
`Nou, wat?`
`Geef maar toe dat het je meevalt dat een allochtoon voor je opstaat.`
`Onzin,` zeg ik.
`Jij discrimineert mij.`
`Je denkt dat ik jou discrimineer, dat is iets anders.`
De vrouw die mijn plek heeft ingenomen zegt met een zwaar Surinaams accent.
`Je moet voor ze uitkijken, hoor!`
Als ik me omdraai is de jongen verdwenen, hij is door de mensenmassa richting de uitgang gelopen. Als de tram optrekt zie ik hem vanuit de rijdende tram oversteken en richting de ten Cate markt lopen.
Zonder om te kijken steekt hij zijn middelste vinger omhoog.