Schellingwouderbrug

Al vijf jaar kijk ik uit op de Schellingwouderbrug en het Buiten-IJ. Het is een brug die Amsterdam Noord met het Zeeburgereiland en de rest van de stad verbindt.
Overdag is het druk op de brug, auto’s, bussen, vrachtverkeer en tractors denderen eroverheen. Soms rijdt er een Canta tussen, een vijfenveertig kilometer karretje en sukkelt het verkeer erachteraan.
Op het Buiten-IJ varen vracht en containerschepen, luxe jachten en plezierboten. In de zomer liggen de zeilschepen te wachten tot de brug opengaat om door te varen naar de Oranjesluizen. Voor een super-superjacht van honderdachttien meter was het nog spannend, het paste maar net tussen de brug, het duurde lang voordat het verkeer weer door kon rijden.

Het water van het Buiten-IJ is wisselvallig, de wind bepaald de beweging, zo kan het op zijn gemakje voortkabbelen, bij een straffe wind neemt de wind het water mee en deinen de Meerkoeten en Zwanen mee op de woelige baren.
In de winteravonden verzamelen vogels zich op de hekken van de aanmeerplek om daar de nacht door te brengen. Bewegingsloos zitten ze naast elkaar, maar zodra het ochtendgloren zich roert zijn ze verdwenen. Het weidse uitzicht vanuit mijn huis van Amsterdam Noord tot Schellingwoude is veelomvattend en nooit saai.

Op een zonnige zondag pak ik de fiets voor een rondje Waterland, ook wel de achtertuin van Amsterdam genoemd. Er zijn aardig wat medeweggebruikers op de brug die mij passeren, oudere echtparen op elektrische fietsen en colonnes wielrenners die met een oerkreet aankondigen dat de weg moet worden vrijgemaakt. Ik fiets op mijn gemakje verder en laat me door niemand gek maken.

Ik kom Waterland binnen rijden, een groene waterrijke wereld die direct zijn invloed heeft op mijn gevoel van welzijn. Tien minuten fietsen van mijn huis begeef ik me in het groene hart en fiets ik op een smalle weg die door de weilanden en over de slootjes richting Ransdorp loopt. Ik fiets met de wind in mijn rug, een lichte trappende beweging makend met iets meer kracht in de benen als ik het bolle bruggetje over moet met een houten hekwerk. Waterland is rijk aan deze bruggetjes. In Holysloot drink ik op het terras bij ‘Het Schoolhuis’ koffie en geniet van het uitzicht over de weilanden en de warmte van de zon op mijn gezicht.

Als ik weer richting huis ga neem ik het fietspad langs het IJsselmeer richting Schellingwoude, al snel komt de brug weer inzicht, de donkerrode boog is niet te missen en ik kan hem ook niet missen. Hij brengt me altijd op de mooiste plekjes waar de omgeving rijk aan is, maar brengt me ook weer thuis, ik kan altijd op hem rekenen.

Even was ik vergeten dat het herfst is. De zon schijnt volop een tempartuur van twintig graden hoort niet bij deze periode van het jaar maar meer bij een lentedag en toch…het is herfst, het verval is ingetreden en in het bos vormen de bladeren een bontkleurig tapijt op de aarde, bezaaid met dennenappels, eikels, beukennootjes.
Het is een lentegevoel in de herfst.
Wel verwarrend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *