Pijnpoli

Het is lang geleden dat ik rond liep in `het hart` van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis aan het Oosterpark. Om precies te zijn vijfendertig jaar, toen ik werd opgenomen voor een acute blindedarmontsteking. Een jaar daarvoor werd mijn zoon geboren in het Anna Paviljoen, een zijvleugel van hetzelfde ziekenhuis. Er is in de loop van de jaren veel verbouwd en het ziekenhuis uitgebreid. De geboorteplek van mijn zoon ‘het Anna Paviljoen’ heeft een nieuw jasje gekregen.

We moeten bij de afdeling pijnbestrijding zijn en nemen de lift naar de vierde etage. Ik ben meegegaan met een kennis die vanmorgen voor de tweede keer een injectie met een verdovend middel in haar hals gespoten krijgt.
`Wat is op dit moment u pijngrens?` vraagt de verpleegkundige.
`Ik kom voor zweten.` antwoordt ze.
Op de afdeling pijnbestrijding hadden ze bij toeval ontdekt dat de injectie tegen de pijn ook baat had bij overvloedig transpireren.

Overmatig zweten is een handicap waar op zomerse dagen moeilijk mee te leven is. Waar anderen zich verheugen op een zonnige dag kan zij verlangen naar de winter.
`Het is hetzelfde als een `een opvlieger’ maar dan duizend maal erger.` vertelde ze mij. Opvliegers, ze gaven me altijd dat onaangename gevoel dat ik er zelf niets over te zeggen had, ze kwamen op de meest ongelegen momenten, dat is mij vooral bijgebleven. En dan nog erger!!!

Ze zit in een gifgroene stoel die ze met een afstandsbediening in elke stand kan zetten, ik zit op een klapstoeltje naast haar. De kamer is ingericht met aan weerszijde vier van diezelfde stoelen, na de behandeling moet je er nog een half uur nablijven. Ik had al gezien dat je een cappuccino krijgt, uit een `echt kopje`, met een stuk ontbijtkoek verpakt in cellofaan. Zoals je vroeger als troost een snoepje kreeg als je gevallen was of een ijsje nadat je amandelen waren geknipt, zoiets moet het zijn. Het is ook niet niks, een dikke naald die in je nek wordt gestoken.

Een man en de vrouw zitten naast elkaar in de gifgroene stoelen, in afwachting van de prik delen ze hun ervaring. Ze hadden allebei een acht gegeven aan de pijn toen de verpleegkundige er naar vroeg, de rug was de veroorzaker van deze ondragelijke pijn. Hun partners, die ernaast zitten, lijken niet meer te bestaan. Pijn verbindt.
Als we na ons kopje koffie en ontbijtkoek het ziekenhuis verlaten voel ik een pijnscheut in mijn rug en ben opgelucht als het weg trekt, het zweet brak me even uit.

Even ben ik afgedaald in de wereld van de pijnpoli, een onbekende gebied waarvan ik een glimp heb opgevangen van mensen met pijn. Het deed me even stil staan bij mijn leven zonder driemaandelijkse injectie om de pijn of het zweten dragelijk te maken.
Wat erger is? Dat weet ik gelukkig niet.